O Πηλιορείτικος αρχιτεκτονικός ρυθμός
Ο Πηλιορείτικος αρχιτεκτονικός ρυθμός προήλθε σαν μετεξέλιξη του αρχιτεκτονικού ρυθμού των μεταβυζαντινών χρόνων. Αυτός ο ρυθμός προέρχεται από την περιοχή Ζουπάνι της Ηπείρου.
«Κυρίως το Πήλιο κατοικήθηκε από μοναχικές κοινότητες σαν προέκταση του Αγίου Όρους από όπου επηρεάστηκε και ο ρυθμός των σπιτιών του Πηλίου», δηλώνει ο κ Αντώνογλου αρχιτέκτονας εκείνης της εποχής. «Οι πρώτοι πυρήνες των σπιτιών χτίστηκαν γύρω από μοναστήρια» συμπληρώνει. Τα περισσότερα αρχοντικά και τα ομορφότερα χτίστηκαν από Ηπειρώτες (μπουλούκια).
Τα σπίτια των λαϊκών στρωμάτων ήταν λιτά, λιθόχτιστα συνήθως με δύο πατώματα (ανώι-κατώι) όπου στο ανώι ζούσαν οικογένειες και στο κατώι ζούσαν τα ζώα. Σιγά-σιγά και με τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καιναρτζή το 18ο αιώνα τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν άλλη τροπή καθώς αναπτύχθηκε η ελεύθερη ναυσιπλοΐα και τα χωριά του Πηλίου άρχισαν να αναπτύσσονται και να ανέρχονται οικονομικά.
Έτσι οι κάτοικοι αρχίζουν να χτίζουν πιο ευρύχωρα σπίτια. Έτσι δημιουργήθηκε η λεγόμενη «Πηλιορείτικη Αρχιτεκτονική». «Τα σπίτια αποτελούνται πλέον από τρεις ορόφους όπου ο τρίτος έχει προεξοχές που ξεπερνούν το περίγραμμα (χαγιάτια)»δηλώνει ο κ Σοφοκλής Κίτσος πολιτικός μηχανικός.
Η κατασκευή εξακολουθεί να είναι λιθόχτιστη. Το ισόγειο έχει πάχος τοίχους ένα μέτρο και 60-80 πόντους στον όροφο. «Ο τρίτος όροφος κατασκευαζότανε με ξύλινο σκελετό που επενδύεται με καίτια και σκεπάζεται με στρώμα σοφά. Τα δεσίματα του σπιτιού ήταν φτιαγμένα από ξύλα καστανιάς (ξύλο δεσχές) λόγω στατικής επάρκειας. Επιπλέον η στέγη είναι και αυτή φτιαγμένη από ξύλο καστανιάς με κλίση αρκετά περίτεχνη, η οποία καλύπτονταν με πλάκες Πηλίου, δίνοντας ένα ιδιαίτερο χρώμα στο Πηλιορείτικο στυλ.
Οι όροφοι εσωτερικά επικοινωνούσαν με ξύλινη σκάλα. Στην οροφή του τελευταίου ορόφου υπήρχε και ένα άνοιγμα (γκλαβανή) η οποία οδηγούσε στη σοφίτα.
Το εξωτερικό μέρος των σπιτιών το διακοσμούσαν με ωραίες πέτρες, υπέρυθρα μαρμάρινα ανάλογα με το γούστο του κάθε ιδιοκτήτη. Επίσης στον τελευταίο όροφο όπου ήταν ευάερος και ευήλιος γινόταν κοινωνικές εκδηλώσεις.
Στη συνέχεια οι ιδιοκτήτες των σπιτιών άρχισαν να διακοσμούν τις κατοικίες τους με τοιχογραφίες και με ξυλόγλυπτα. Τέλος με την πάροδο των ετών μεγάλο ποσοστό Πηλιορειτών ταξιδεύοντας στο εξωτερικό έφεραν στοιχεία από άλλους ρυθμούς όπως νεοκλασικά βικτοριανά που άρχισαν να ενσωματώνονται στον Πηλιορείτικο ρυθμό και τα νέα σπίτια να εξελίσσονται σε νεοκλασικά.
Ο Πηλιορείτικος αρχιτεκτονικός ρυθμός προήλθε σαν μετεξέλιξη του αρχιτεκτονικού ρυθμού των μεταβυζαντινών χρόνων. Αυτός ο ρυθμός προέρχεται από την περιοχή Ζουπάνι της Ηπείρου.
«Κυρίως το Πήλιο κατοικήθηκε από μοναχικές κοινότητες σαν προέκταση του Αγίου Όρους από όπου επηρεάστηκε και ο ρυθμός των σπιτιών του Πηλίου», δηλώνει ο κ Αντώνογλου αρχιτέκτονας εκείνης της εποχής. «Οι πρώτοι πυρήνες των σπιτιών χτίστηκαν γύρω από μοναστήρια» συμπληρώνει. Τα περισσότερα αρχοντικά και τα ομορφότερα χτίστηκαν από Ηπειρώτες (μπουλούκια).
Τα σπίτια των λαϊκών στρωμάτων ήταν λιτά, λιθόχτιστα συνήθως με δύο πατώματα (ανώι-κατώι) όπου στο ανώι ζούσαν οικογένειες και στο κατώι ζούσαν τα ζώα. Σιγά-σιγά και με τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καιναρτζή το 18ο αιώνα τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν άλλη τροπή καθώς αναπτύχθηκε η ελεύθερη ναυσιπλοΐα και τα χωριά του Πηλίου άρχισαν να αναπτύσσονται και να ανέρχονται οικονομικά.
Έτσι οι κάτοικοι αρχίζουν να χτίζουν πιο ευρύχωρα σπίτια. Έτσι δημιουργήθηκε η λεγόμενη «Πηλιορείτικη Αρχιτεκτονική». «Τα σπίτια αποτελούνται πλέον από τρεις ορόφους όπου ο τρίτος έχει προεξοχές που ξεπερνούν το περίγραμμα (χαγιάτια)»δηλώνει ο κ Σοφοκλής Κίτσος πολιτικός μηχανικός.
Η κατασκευή εξακολουθεί να είναι λιθόχτιστη. Το ισόγειο έχει πάχος τοίχους ένα μέτρο και 60-80 πόντους στον όροφο. «Ο τρίτος όροφος κατασκευαζότανε με ξύλινο σκελετό που επενδύεται με καίτια και σκεπάζεται με στρώμα σοφά. Τα δεσίματα του σπιτιού ήταν φτιαγμένα από ξύλα καστανιάς (ξύλο δεσχές) λόγω στατικής επάρκειας. Επιπλέον η στέγη είναι και αυτή φτιαγμένη από ξύλο καστανιάς με κλίση αρκετά περίτεχνη, η οποία καλύπτονταν με πλάκες Πηλίου, δίνοντας ένα ιδιαίτερο χρώμα στο Πηλιορείτικο στυλ.
Οι όροφοι εσωτερικά επικοινωνούσαν με ξύλινη σκάλα. Στην οροφή του τελευταίου ορόφου υπήρχε και ένα άνοιγμα (γκλαβανή) η οποία οδηγούσε στη σοφίτα.
Το εξωτερικό μέρος των σπιτιών το διακοσμούσαν με ωραίες πέτρες, υπέρυθρα μαρμάρινα ανάλογα με το γούστο του κάθε ιδιοκτήτη. Επίσης στον τελευταίο όροφο όπου ήταν ευάερος και ευήλιος γινόταν κοινωνικές εκδηλώσεις.
Στη συνέχεια οι ιδιοκτήτες των σπιτιών άρχισαν να διακοσμούν τις κατοικίες τους με τοιχογραφίες και με ξυλόγλυπτα. Τέλος με την πάροδο των ετών μεγάλο ποσοστό Πηλιορειτών ταξιδεύοντας στο εξωτερικό έφεραν στοιχεία από άλλους ρυθμούς όπως νεοκλασικά βικτοριανά που άρχισαν να ενσωματώνονται στον Πηλιορείτικο ρυθμό και τα νέα σπίτια να εξελίσσονται σε νεοκλασικά.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΛΙΑΝΤΗ
No comments:
Post a Comment