ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΑΞΕΧΑΣΤΗ
Μελίνα για πάντα
87 χρόνια από την γέννηση της αιώνιας Ελληνίδας





Έζησε με πάθος. Γεννήθηκε σταρ. Στο θέατρο και τον κινηματογράφο αποτυπώθηκε η εντυπωσιακή προσωπικότητά της. Έλαμψε στην Αμερική και στην Ευρώπη. Τόλμησε και αντιστάθηκε στην δικτατορία των συνταγματαρχών. Θυσίασε την μεγάλη της αγάπη, την υποκριτική για χάρη της πολιτικής. Κατάφερε να γοητεύει τους πάντες ακόμα και αυτούς που δεν την συμπαθούσαν. Τα οράματά της έγιναν και δικά μας. Η μία και μοναδική Μελίνα Μερκούρη, σημάδεψε τον 20ό αιώνα και αποτελεί έναν από τους σύγχρονους μύθους της Ελλάδας. Στις 18 Οκτωβρίου συμπληρώνονται 87 χρόνια από την γέννηση της τελευταίας Ελληνίδας θεάς. Και η ζωή της μοιάζει με παραμύθι.

Γεννήθηκε Ελληνίδα και πέθανε Ελληνίδα

Η Μελίνα Μερκούρη γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου του 1920 στην Αθήνα. Ο πατέρας της Σταμάτης Μερκούρης ήταν βουλευτής, ενώ ο παππούς της Σπύρος Μερκούρης υπήρξε δήμαρχος Αθηνών για 30 χρόνια. Αποφοίτησε από την δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου και το 1944 πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο με το έργο του Αλέξη Σολομού «Το μονοπάτι της λευτεριάς». Πρωταγωνιστεί μετέπειτα σε κλασικά έργα. Το 1955 κάνει την παρθενική της εμφάνιση στον κινηματογράφο με την ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη «Στέλλα». Το 1956 γνωρίζει τον Αμερικανό σκηνοθέτη Ζυλ Ντασέν και ενώνονται στην ζωή και την τέχνη. Το 1960 πρωταγωνιστεί στο φιλμ «Ποτέ την Κυριακή» του Ντασέν και καθιερώνεται παγκόσμια. Στα χρόνια της χούντας της αφαίρεσαν την ελληνική ιθαγένεια για πολιτικούς λόγους και κατοικεί αναγκαστικά στο εξωτερικό μέχρι την μεταπολίτευση. Από το 1974 ασχολείται με την πολιτική και το 1977 εκλέγεται βουλευτής ΠΑΣΟΚ στην εκλογική περιφέρεια του Πειραιά και από το 1981 μέχρι το 1989 υπηρετεί το υπουργείο Πολιτισμού και ένας από τους βασικότερους στόχους της ήταν ο επαναπατρισμός των Ελγινείων μαρμάρων του Παρθενώνα. Το 1988 χτυπιέται από την επάρατη νόσο και δίνει σκληρή μάχη για έξι ολόκληρα χρόνια. Τον Οκτώβριο του 1993 επιστρέφει στο υπουργείο Πολιτισμού αλλά τα προβλήματα της υγείας της είναι ήδη πολύ σοβαρά. Εισάγεται στο «Μεμόριαλ» της Νέας Υόρκης λίγους μήνες μετά και την Κυριακή 6 Μαρτίου του 1994 «φεύγει» από την ζωή. Η σορός της φτάνει στην Ελλάδα στις 8 Μαρτίου του 1994 και τίθεται σε λαικό προσκύνημα. Την Πέμπτη 10 Μαρτίου του 1994, πραγματοποιείται η νεκρώσιμη ακολουθία στον Καθεδρικό Ναό Αθηνών και ύστερα χιλιάδες άνθρωποι σιγοψιθυρίζοντας τα τραγούδια της «Αγάπη που΄γινες δίκοπο μαχαίρι» και «Τα παιδιά του Πειραιά», την συνοδεύουν μέχρι το Α’ Νεκροταφείο Αθηνών όπου θα ενταφιαστεί σε οικογενειακό τάφο με τιμές αρχηγού κράτους. Ο θάνατός της προκάλεσε παγκόσμια συγκίνηση και το κενό που άφησε πίσω της παραμένει δυσαναπλήρωτο.

Αλέξανδρος Παπαδόπουλος