Γράφει ο Γιώργος Μπατάς
Τί έχει αλλάξει από το 1974 μέχρι σήμερα στην πολιτική σκηνή τής χώρας; Σίγουρα όχι τα πρόσωπα. Τριάντα πέντε χρόνια από τη μεταπολίτευση, Καραμανλής- Παπανδρέου(πρεσβύτεροι και νεότεροι) και οι συν αυτοίς κινούν τα νήματα τής Ελλάδας. Ας κάνουμε μία ανασκόπηση για να το διαπιστώσουμε:
1974: Μετάβαση πολιτεύματος, κατάρρευση δικτατορίας και εδραίωση δημοκρατίας με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον αείμνηστο.
1980: Εκλογή Κωνσταντίνου Καραμανλή τού πρεσβύτερου ως Προέδρου τής Δημοκρατίας.
1981: Το Πασόκ με τον Ανδρέα Παπανδρέου καταλαμβάνει την εξουσία σχηματίζοντας την πρώτη σοσιαλιστική κυβέρνηση τής Ελλάδας.
1985: Επανεκλογή τού Πασόκ με τον Ανδρέα Παπανδρέου.
1989: Οι εκλογές που διεξήχθησαν τον Ιούνιο δεν τελεσφόρησαν. Κανένα κόμμα δεν έλαβε αυτοδυναμία με αποτέλεσμα να ιδρυθεί ένας βραχύβιος συνασπισμός συντηρητικών-κομμουνιστών. Το Νοέμβριο διενεργούνται πάλι εκλογές, οι οποίες οδηγούν στο σχηματισμό Οικουμενικής κυβέρνησης (ΣΥΝ-ΝΔ-Πασόκ με πρωθυπουργό τον υπέργηρο Ξενοφώντα Ζολώτα).
1990: Απρίλιος, η Ν.Δ με επικεφαλής τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη σχηματίζει κυβέρνηση. Το Μάιο, ο Καραμανλής, ο θείος, εκλέγεται πρόεδρος.
1993: Οκτώβριος, ο Ανδρέας Παπανδρέου -με το Πασόκ- επανακάμπτει στην εξουσία και παραμένει έως το 1996.
1996: Ιανουάριος, ο αποκαλούμενος τεχνοκράτης Κώστας Σημίτης διαδέχεται τον Ανδρέα στην ηγεσία τού Πασόκ, λόγω προβλημάτων υγείας τού τελευταίου.
2000: Απρίλιος, ο Κώστας Σημίτης επανεκλέγεται.
2004: Μάρτιος, ο Κώστας Καραμανλής, ο νεότερος εκλέγεται πρωθυπουργός με τη ΝΔ.
2007: Σεπτέμβριος, Επανεκλογή Καραμανλή.
Στις 4 Οκτωβρίου τού 2009, οι πολίτες θα κληθούν να προσέλθουν στις κάλπες, για να αναδείξουν τον πρωθυπουργό τής Ελλάδας. Καραμανλής ή Παπανδρέου; Το δίλημμα διαιωνίζεται. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, μόνο που αυτή τη φορά ανταγωνιζόμενοι είναι οι απόγονοι.
Οι οικογενειακές διασυνδέσεις, γνωστές ως οικογενειοκρατία και ο νεποτισμός δεν αποτελούν βασικά γνωρίσματα μόνο των βασιλικών οικογενειών, αλλά και των ελληνικών. Η Αρχαία Ελλάδα φημιζόταν για το αξιοκρατικό πνεύμα της. Οι πολίτες εναλλάσσονταν στα αξιώματα διά τού κλήρου, σήμερα εναλλάσσονται διά τής οικογενείας.
Τέτοια απαράδεκτα φαινόμενα, που μόνο δημοκρατικά δεν είναι, δε χαρακτηρίζουν σχεδόν καμία άλλη χώρα. Παράδειγμα στις ΗΠΑ, με μοναδική εξαίρεση τον πατέρα και υιό Μπους. Στην Αγγλία επίσης. Προφανώς είναι αποκλειστικά ελληνική πατέντα.
Ο δικομματισμός πρέπει να εκλείψει, γιατί ειδάλλως δε θα δούμε και άλλα πρόσωπα στον πολιτικό στίβο. Ο φόβος για τα μικρά κόμματα συνεπάγεται με φόβο για αλλαγή, ανανέωση. Αυτή είναι η ουσία τής δημοκρατίας, ο πλουραλισμός, η πολυφωνία και η πολυπροσωπία. Η πρόοδος αρχίζει από τον τρόπο που ψηφίζουμε και δυστυχώς δεν προοδεύουμε, αλλά μένουμε στάσιμοι. Αυτή τη φορά ας ενισχύσουμε με τη ψήφο μας οποιοδήποτε μικρό κόμμα. Ας δώσουμε και σε άλλους την ευκαιρία και ίσως πάψουμε να λέμε τη γνωστή στερεότυπη φράση: "Δε βαριέσαι μωρέ, όλοι ίδιοι είναι, δε ψηφίζω κανέναν". Όταν ρωτήσεις κάποιον αν θα ψηφίσει, απαντά αρνητικά και μετά απορείς, πως εκλέγονται οι πολιτικοί;
